Kresdaag

Bi os em Dorf es et Moore, d’n Kresbaum erscht am erschte Kresdaag Morje azefäange.

Os Kinger si doabi bäasser dra wee dee us d’r Stadt, weil se sech noch en ganze Nacht läanger obt Kreskingche fröjje konn, wann dee ee d’r Stadt ald det schürnste hinger s’r ha.

Dat se d’m Irselche, dat d’m Kreskingche d’n Schleere dörch d’n deebe Schnee züt, ob däm et all dee feine Sache häatt, jenau wee mir fröher d’n Höjjsack vör de Döör stäalln, dat verstiert sech vam säalwer.

On wann et da öm Meddernacht röm ob eimoal ganz häall a d’r Kammerwand würd, da esset doa, da stieret dunge ee d’t Sturw vörm Kresbaum on häangt all dee goldene on selwerne Sache, d’t Äangelshoar on dee gletzerige Iszappe dra.

On de Kinger haale, wann se jerad wakersch si, d’n Oarem ah.

Kääng vanen wougt, at Fejjster zu springe on nusserzeseh, wann d’t Kreskingche ezz bem Schleere hingerm Hus öwert Bröggelche führt, wann es wirrer noa Hollekusse well.

Dee Kleine si va dä Belder on Jedanke ee erem Ennere so em Bann, dat se nur noch ob dat lustern on achtegääwe, wat ee erre kleine Häarzcher vörgiert, on de Würklichkeit öm sech her vergäasse.

Dee Goaw häatt dr Mäansch nur eimoal ee sinem Lääwe, darre bet sine Dräume verkehrn ka wee bet Jebelde va Fleich on Blodd!

Jeweß, dräume dörre so lang wee e läwwt, awer nur bet zoone Ouge, wann e net Häarr es öwer sin Jedanke.

Min Gurel[1] Saalche dräumte betunger hart[2], on emoal vör Kresdaag – see hatte jerad en staatse Dubaksbürrel för min Patte jehäkelt, bet veel, veel Perle on unge bet ’nem selwerne Bömmelche dra – fung se medde ee d’r Nach ah, em Schloaf va däm schürne Dubaksbüürel zu verzalln, va däm nadürlich d’r Patte nix wesse soll.

D’r Patte woar wakersch wurn on frougte: „Wat häast de da?“

„Oach“ – sädde de Gurel – „ech ha d’m mine soen schürne Dubaksbüürel zom Kriskingche jemacht.“

D’r Patte moßte sech ob de Zung bisse, darre net hart afung ze lache, on weil e kin Spaßverderwer woar, häarre dee Jeschechte erscht am Kresdag Morje, wee e d’n Dubaksbüürel ee d’r Hand heel, zum Bäaste jegääwe!


Kreskingche komm!

M’r waarte ald ömmer,
M’r räache on zalln,
Wann oawends em Urwe
Dr Schiirer kanlln:
Kreskingche, komm!

Wann der Sterne löchte
Zom Sturwfejjster nee,
De Äangelcher backe –
On de Loft rücht noa Schnee:
Kreskingche, komm!

Göff achte ob’t Bröckelche
Hinger d’m Hus!
För’t Irselche stäalln m’r
D’n Höjjsack nus:
Kreskingche, komm!

Bem Bäumche bet Äappel
On Lechtercher dra!
Os Mamme, dee sall e
Paar Lutsche ha:
Kreskingche, komm!

Os Babbe – en Piffe
On Duback d’rbi.
Os Kläang, dä fröjjt sech
Ob en Menascherie:
Kreskingche, komm!

Det Mäddche – ob es Böbbche,
Dat schloafe ka –
On däank och för mech
A det Peerd on d’n Waa:
Kreskingche, komm!

On Schnee för de Fierdaag,
Dänn mosse m’r ha –
Am Krejjmerich triewe
M'r en Schleerefahrt a:
Kreskingche, komm!

On hörschte os Grursser
Wee’n Schniemöllerschknecht
Em Kämmerche schnarche –
Da beste recht:
Kreskingche, komm!


Adolf Wurmbach
(1891 – 1968)

Fußnoten Bearbeiten

  1. (= Gote = Patentante)
  2. (laut)